Świat za 200 milionów lat

Po dwóch produkcjach z serii The Future Is Wild powstał film przedstawiający Ziemię za 200 milionów lat. Świat ten wygląda całkowicie inaczej, niż dziś. Zapraszam Cię Czytelniku do uczestnictwa w tej fascynującej podróży! Naukowcy postanowili wyjść daleko w przyszłość i przewidzieć, co może się stać. Tej Ziemi jeszcze nie widziałeś. Wszelkie znane Ci kontynenty połączyły się w jedną całość. Po drugiej stronie globu znajduje się wielki ocean. Te zmiany geograficzne pociągnęły za sobą ogromne zmiany klimatu. Lądy zamieniły się w pustynie o temperaturze dochodzącej do 50 stopni Celsjusza. Masy wody zaczęły się ze sobą bez przeszkód mieszać, co wywołało hiperhuragany, a prędkość wiatru wynosi nawet 270 km/h. Nastąpiło wielkie wymieranie, a świat zamienił się w nową pangeę. Znane nam gatunki przekształciły się w inne stworzenia zdolne do przeżycia w tej pogodzie. Wszystko to możemy traktować jako rozważania naukowców. Nie znajdziemy nigdy dowodów na te wywody, bowiem za 200 milionów lat rasa ludzka wymże. Istnieje jednak pewna szansa, że postawione tu tezy się spełnią. Globalny ocean stanie się przyjaznym domem dla srebropławów, nowego gatunku wykształconego z drobnych skorupiaków. Odżywiają się planktonem i zasiedlają cieple wody powierzchniowe. Z wyglądu przypominają nieco ryby, choć nie mają z nimi wiele wspólnego. W procesie ewolucji zwiększył się znacznie ich rozmiar, co z jednej strony umożliwiło przetrwanie, a z drugiej postawiło je w formie przekąski dla rekinopatów. Rekiny nie zmieniły się specjalnie, do dnia dzisiejszego niezwykle dopasowały się do otaczającego środowiska. Wykształciły pasy zdolne do świecenia pod wodą. W ten sposób rekinopaty porozumiewają się między sobą. Polują w grupach, gdy jeden wypatrzy potencjalną ofiarę, zawiadamia o tym pozostałe. Ich ławica potrafi zaatakować kałamarnicę tęczową, podobną do ich dzisiejszych przodków. Nazwa wzięła się on jej niebywałej zdolności. Otóż potrafi ona zmieniać swoje barwy, dzięki czemu potrafi odstraszyć niektóre gatunki, a także upodobnić się do otoczenia podczas polowania na ryboloty. Te z kolei zwierzęta przypominają nieco ptaki, choć pochodzą tak naprawdę od ryb. Umięśnione płetwy brzuszne niektórych gatunków zamieniły się w skrzydła. Uciekając przed atakującym pomagały na wyskoczenie z wody na kilka chwil, co dezorientowało napastnika. Z czasem pozwoliło to rybolotom na swobodne poruszanie w powietrzu. By zdobyć pożywienie nurkują po dostrzeżeniu w wodzie srebropławów. Podczas sztormu zdarza się, że wiatr zepchnie je na skaliste, gorące pustynie, co oznacza dla nich pewną śmierć. Istnieją jednak organizmy, które na tym fakcie korzystają... Trzmielochrząszcze wyruszają na poszukiwania martwych rybolotów. Służą im jako pokarm, a także do wykluwania larw, tak zwanych robaków grabarzy. Zakopują się one we wnętrzu i dojrzewają. Na pustyni żyją także inne zwierzęta, jak na przykład terrabity. Żywią się roślinami i polują na robaki ogrodniki żyjące w symbiozie z algami. Czemu im tak bardzo na nich zależy? Otóż nauczyły się je hodować. Wybudowały wysokie kopce z substancją na powierzchni przypominającą szkło. Przepuszcza ona światło do środka nieprzemakalnej, wilgotnej kolumny. Niełatwo zachować odpowiednią temperaturę i warunki na pustyni, toteż jak terabity sobie z tym radzą? Wytwarzają kwas solny, dzięki czemu rozpuszczają wapień i potrafią przekopać tunele w twardym podłożu. Docierają w ten sposób do głębinowych źródeł wody, którą przenoszą do kopca i "podlewają" algi. We wnętrzu panuje niska temperatura zapewniona przez parującą wodę. Przy wybrzeżach zachowały się lasy. Żyje w nich bardzo ciekawe i osobliwe zwierzę z rodziny śluzowców - śluzopełzacz. Przypomina rozlewającą się jasną maź, pojawia się na drzewach i tworzy zasadzki na ryboloty. Potrafi przedostać się na dalekie odległości dzięki megakalmarom. Gatunek ten powstał z kalmarów dotychczas mieszkających pod powierzchnią wody. Z czasem jednak ich odnóża umocniły się. Posiadają silne mięśnie, bowiem brakuje im szkieletu, który podtrzymywał całą tę konstrukcję. Osiem odnóży pracuje ze sobą w określony, schematyczny sposób zapobiegając poplątaniu się. Megakalmar zjada owoce drzew, a niekiedy także daje się oszukać przez śluzopełzacza. Dostaje się on do wnętrza wielkiego zwierzęcia i zapanowuje nad jego mózgiem. Później powoduje odpowiednie odruchy, dzięki czemu zostaje wypluty. Może rozdzielić się na kilka części i nadal pełnić odpowiednie funkcje życiowe. A to dopiero fragment tego, co prawdopodobnie czeka naszą ojczystą planetę w przyszłości. Czy rzeczywiście do tego dojdzie? A może jednak ludzkości uda się uniknąć zagłady? Jak poradzimy sobie w tych ekstremalnych warunkach pogodowych? Być może znajdziemy kiedyś odpowiedź na te pytania. Na tej stronie znajdziesz zwiastun filmu Dzika Przyszłość. Wykorzystano ilustracje ze strony thefutureiswild.com